Na stronie tej przedstawiamy Państwu, naszym Czytelnikom sylwetki osób, które swoją działalnością i dotychczasowymi osiągnięciami wpisują się na honorową listę współczesnych Europejczyków rozumiejących wyzwania, jakie przed nami wszystkimi stawia dokonująca się transformacja gospodarcza, cywilizacyjna i kulturowa Polski, Europy i świata.

Oto oni:

Apolonia Krystyna Wojciechowska
Dyrektor Generalny Poznańskiej Palarni Kawy Astra Sp. z o.o.

Kariera zawodowa Apolonii Krystyny Wojciechowskiej to ciągłe pasmo tworzenia. Dyplom Poznańskiej Szkoły Rolniczej i zdobyta wiedza oraz doświadczenia z pierwszego okresu pracy w WPHS jako ekonomisty dały możliwość do szerokiego spojrzenia na praktyczne aspekty zarządzania przedsiębiorstwem. Na efekty solidnego, wiarygodnego kierowania zespołami ludzi nie trzeba było długo czekać.

W 1973 roku ówczesny Zarząd WPHS powierzył Apolonii Wojciechowskiej samodzielne zbudowanie od podstaw zupełnie nowego przedsiębiorstwa w Poznaniu, czwartego w Polsce zakładu prażenia i pakowania kawy.

Było to nowatorskie przedsięwzięcie oparte na zupełnie nowych nieznanych nikomu technologiach i rozwiązaniach techniczno - organizacyjnych. To był początek sukcesu dzisiejszej Astry. Upór Apolonii Wojciechowskiej w zdobywaniu już wtedy europejskich rozwiązań i tworzeniu kultury organizacyjnej przedsiębiorstwa tworzył podwaliny do budowania firmy na miarę XXI wieku.

Dziś upór, wytrwałość, wiedza i wyjątkowe umiejętności menażerskie Apolonii Wojciechowskiej to firma Astra. To osobisty sukces lidera, który swoją pasję do kawy i do tego, co tworzy przelał na swój zespół pracowników i firmę.

Palarnia Astra przetrwała wszystkie społeczno-gospodarcze burze dziejowe. Z zakładu palenia kawy powstała prywatna firma spółka z o.o., która jest nowoczesnym przedsiębiorstwem przerobu kawy i herbaty, całkowicie niezależnym z własnym polskim kapitałem bez długów i obciążeń.

Pozycja Astry to odwaga Apolonii Wojciechowskiej w podejmowania ryzyka. Od 1991 roku mamy więc pierwszą polską kawę niskodrażniącą Astra, herbatę życia Rooibos i herbaty afrykańskie.

Od początku działalności Apolonia Wojciechowska utożsamiała firmę Astra z tym, co najważniejsze w biznesie: solidnością, efektywną pracę, uczciwością i etyką w działaniu.

Nie bez przyczyny więc spośród wielu zaszczytnych tytułów są i te z których Apolonia Wojciechowska jest najbardziej dumna: w 1992 roku - nagroda I stopnia wraz z Zespołem Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej za wdrożenie unikalnej technologii produkcji kawy Astra, w roku 1996 medal AD PERPETUAM REI MEMORIAM, a w 2002 roku tytuł Lidera Pracy Organicznej.

Z czego ludzie
w Polsce żyją...

Nie więcej niż 1,9 tys. zł na rękę. To zarobki armii blisko stu tysięcy urzędników w całej Polsce. Pracownicy sądów, prokuratur, muzeów i bibliotek z zazdrością patrzą nawet na obecne pensje nauczycieli. Nauczyciele, taksówkarze, niepełnosprawni, rolnicy, górnicy. Lista grup społecznych czy zawodowych zapowiadająca kolejne protesty stale się wydłuża. Tuż obok są ci, którzy strajkować na razie nie będą, choć też pracują w budżetówce. I bardzo często zarabiają zdecydowanie mniej niż nauczyciele.

Żądanie 1000 zł podwyżki netto to dla nich czysta abstrakcja. Dziś w ciągu miesiąca muszą wyżyć za niewiele większe pieniądze. Jak wynika z szacunków money.pl, w Polsce blisko 100 tys. pracowników administracji publicznej nie dostaje właśnie więcej niż 2 tys. zł na rękę. Takie zarobki ma na przykład profesor  doktor nauk humanistycznych w jednym z małopolskich ważnych   muzeów. Podobnie zarabiają często ci, którzy dbają o codzienną obsługę prokuratur i sądów.

- Czasy myślenia o instytucjach publicznych jakobardzo  dobrym pracodawcy ostatecznie minęły bezpowrotnie. Dziś nie ma nawet chętnych do pracy. A ludzie nawet nie myślą o wakacjach, dokształcaniu się, zakładaniu rodziny. Nie mają za co. Nie stać ich często nawet na kredyt - mówi money.pl Andrzej Rybicki, przewodniczący Sekcji Muzeów i Instytucji Ochrony Zabytków NSZZ Solidarność.

I żartuje, że w Polsce wciąż wiele osób pracuje dla idei. Bo pieniędzy z tego nie ma żadnych. - Nie podpalimy opon, nie rozrzucimy narzędzi, nie wyciągniemy kilofów, nie zablokujemy ulic i nie będziemy blokować autostrad - mówi Andrzej Rybicki. - Pracownicy kultury nigdy nie sięgną po takie metody walki o zarobki, bo nie mają takich możliwości. Najczęściej mamy jedną broń: śmiech przez łzy. Możemy powtarzać w kółko, że bibliotekarz nie wyżywi rodziny książkami, a muzealnik eksponatami. Możemy tylko powtarzać, że od lat czujemy się po prostu dziadami - dodaje.