Na stronie tej przedstawiamy Państwu, naszym Czytelnikom sylwetki osób, które swoją działalnością i dotychczasowymi osiągnięciami wpisują się na honorową listę współczesnych Europejczyków rozumiejących wyzwania, jakie przed nami wszystkimi stawia dokonująca się transformacja gospodarcza, cywilizacyjna i kulturowa Polski, Europy i świata.

Oto oni:

Jerzy K. Smorawiński

Prof. dr hab. med. Jerzy K. Smorawiński urodził się q dniu 28 marca 1942 roku w Poznaniu. Jest absolwentem wydziału lekarskiego Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie w roku 1965 uzyskał dyplom lekarza. W latach 1971 – 1975 Jerzy K. Smorawiński odbył specjalizację I i II stopnia w zakresie medycyny chorób wewnętrznych, oraz II specjalizację w zakresie medycyny sportowej. W roku 1980 uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Jako czynny zawodowo lekarz, w latach 1978, 1982 i 1984 odbył staże zagraniczne, miedzy innymi w Glasgow oraz w Kolonii. W roku 1991 obronił tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych w Akademii Medycznej w Poznaniu i w roku 1992 powołany został na stanowisko profesora nadzwyczajnego w tej uczelni. W kilka lat później, bo w roku 2001 Jerzy K. Smorawiński otrzymał tytuł profesora nauk medycznych, stając się – jak to się określa w środowisku naukowców – profesorem belwederskim.

Jeżeli chodzi o przebieg jego pracy zawodowej należy wymienić następujące etapy: 1965-1975 - asystent w Wojewódzkiej Przychodni Sportowo-Lekarskiej w Poznaniu; 1975-1999 - kierownik WPSL w Poznaniu; 1984-1992 - kierownik Zakładu Medycyny Sportowej AWF w Poznaniu; od roku 1992 - kierownik Katedry Medycyny Sportowej AWF w Poznaniu, a następnie w latach 1992-1996 prorektor ds. studenckich AWF, w latach 1996-1999-2002 rektor tej poznańskiej uczelni sportowej.

W latach 1999-2002 profesor dr hab. Jerzy K. Smorawiński był Przewodniczący Kolegium Rektorów Miasta Poznania, jednocześnie pełniąc wiele innych funkcji związanych z jego zainteresowaniami sportowymi. W latach 1970-1975 był lekarzem reprezentacji olimpijskiej i narodowej hokeja na trawie; w latach 1975-1991 członkiem Zarządu i wiceprezesem Polskiego Związku Hokeja na Trawie; w latach 1991-2001 prezesem PZHL.

Od roku 1980 prof. dr hab. Jerzy K. Smorawiński jest członkiem Komisji Lekarskiej Międzynarodowej Federacji Hokeja na Trawie, w latach 1994-1998-2002 członkiem Rady Międzynarodowej Federacji Hokeja na Trawie i od 1994 roku medycznym doradcą Komitetu Wykonawczego Europejskiej Federacji Hokeja na Trawie. A oto inne ważne daty kariery profesora: 1989-1992 członek Zarządu PKOL; 1993-1995 przewodniczący Rady Kultury Fizycznej przy Prezydencie RP; od 1993 rokuprzewodniczący Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie; od 1993 roku przedstawiciel Polski w Grupie Monitorującej Konwencję Antydopingową Rady Europy. Od roku 2001 profesor jest konsultantem krajowym w zakresie medycyny sportowej.

Prof. dr hab. Jerzy K. Smorawiński jest członkiem licznych organizacji zawodowych i naukowych. W wyborach parlamentarnych w roku 1971 został wybrany Senatorem RP. W 1997 roku ponownie uzyskał mandat Senatora. W pracach senackich profesor Smorawiński dał się poznać jako mądry, dalekowzroczny polityk udzielający się intensywnie w pracach dotyczących naszej obecności w Unii Europejskiej.

Z czego ludzie
w Polsce żyją...

Nie więcej niż 1,9 tys. zł na rękę. To zarobki armii blisko stu tysięcy urzędników w całej Polsce. Pracownicy sądów, prokuratur, muzeów i bibliotek z zazdrością patrzą nawet na obecne pensje nauczycieli. Nauczyciele, taksówkarze, niepełnosprawni, rolnicy, górnicy. Lista grup społecznych czy zawodowych zapowiadająca kolejne protesty stale się wydłuża. Tuż obok są ci, którzy strajkować na razie nie będą, choć też pracują w budżetówce. I bardzo często zarabiają zdecydowanie mniej niż nauczyciele.

Żądanie 1000 zł podwyżki netto to dla nich czysta abstrakcja. Dziś w ciągu miesiąca muszą wyżyć za niewiele większe pieniądze. Jak wynika z szacunków money.pl, w Polsce blisko 100 tys. pracowników administracji publicznej nie dostaje właśnie więcej niż 2 tys. zł na rękę. Takie zarobki ma na przykład profesor  doktor nauk humanistycznych w jednym z małopolskich ważnych   muzeów. Podobnie zarabiają często ci, którzy dbają o codzienną obsługę prokuratur i sądów.

- Czasy myślenia o instytucjach publicznych jakobardzo  dobrym pracodawcy ostatecznie minęły bezpowrotnie. Dziś nie ma nawet chętnych do pracy. A ludzie nawet nie myślą o wakacjach, dokształcaniu się, zakładaniu rodziny. Nie mają za co. Nie stać ich często nawet na kredyt - mówi money.pl Andrzej Rybicki, przewodniczący Sekcji Muzeów i Instytucji Ochrony Zabytków NSZZ Solidarność.

I żartuje, że w Polsce wciąż wiele osób pracuje dla idei. Bo pieniędzy z tego nie ma żadnych. - Nie podpalimy opon, nie rozrzucimy narzędzi, nie wyciągniemy kilofów, nie zablokujemy ulic i nie będziemy blokować autostrad - mówi Andrzej Rybicki. - Pracownicy kultury nigdy nie sięgną po takie metody walki o zarobki, bo nie mają takich możliwości. Najczęściej mamy jedną broń: śmiech przez łzy. Możemy powtarzać w kółko, że bibliotekarz nie wyżywi rodziny książkami, a muzealnik eksponatami. Możemy tylko powtarzać, że od lat czujemy się po prostu dziadami - dodaje.